Terugblik op het eerste jaar als onderzoeker in opleiding

‍
Ongeveer een jaar geleden kwam ik per toeval de vacature tegen voor een PhD positie in het project The Art of Creating New Stories: Working with Art-Based Learning in Palliative Care. Meteen sprongen de woorden kunst en palliatieve zorg eruit. Na mijn bachelor Kunstgeschiedenis heb ik de master Cultuurgeschiedenis van Modern Europa gevolgd. Kort na mijn afstuderen brak de coronapandemie uit in Nederland, waardoor mijn baankansen in de cultuursector in rook op gingen. Voor context: In het meest extreme geval waren er 400(!) medesollicitanten voor een baan in de sector. Dit voelde vervreemdend in een tijd waarin de zorg onder enorme druk stond. Zes maanden na mijn afstuderen was ik weer student, maar nu op het HBO als verpleegkundige in opleiding.
‍
Een klein half jaar na het behalen van mijn blauwe speld besloot ik om opnieuw in het diepe te springen. Ik ben mij bewust van mijn hypocrisie: ik ben de zorg in gegaan om een bijdrage te kunnen leveren, tegelijkertijd verlaat ik de zorg in tijden van nijpende personeelstekorten. Echter zat ik niet op mijn plek in het verpleeghuis en een burn-out lag op de loer (geloof me, werk in de zorg is enorm zwaar, alle lof voor alle zorgverleners). Met aanmoediging van vrienden en familie besloot ik te solliciteren voor de PhD positie. Twee weken na het versturen van mijn sollicitatiebrief was ik aangenomen. Een maand later keerde ik terug naar de academie, dit keer in een academisch ziekenhuis in plaats van het universiteitsgebouw, wat opnieuw het samenkomen van mijn bewandelde paden leek te symboliseren.
‍
Inmiddels ben ik dus een jaar verder. Het afgelopen jaar heb ik kennisgemaakt met Art-Based Learning, een methode om naar kunst te kijken, met als doel van kunst te leren in plaats van over. Ik heb mensen met ongeneeslijke kanker mogen interviewen over hun ervaring met Art-Based Learning, en hoe zij de kunst in het ziekenhuis ervaren hebben. Deze wereld van kunst en zorg was mij nog enigszins bekend. Ik werd al snel uit mijn comfortzone getrokken met data-managementplannen, iets wat mij als geesteswetenschapper totaal onbekend was, en ja, met statistiek. Een half jaar in mijn PhD had ik al mijn eerste overzicht van demografische en klinische gegevens geproduceerd in SPSS van de deelnemers van mijn eerste onderzoek. En komend jaar ga ik een vragenlijstonderzoek doen, waarvoor ik zelf syntax ga schrijven. Ik ben goed op weg om een manusje-van-alles te worden.  
‍
Toch zijn het vooral de mensen die het afgelopen jaar zo bijzonder hebben gemaakt. Het is bijzonder om onderdeel uit te mogen maken van een onwijs getalenteerd en interdisciplinair project team, dat mij altijd weet te prikkelen, te inspireren en te groeien. Maar ook de mensen die ik geïnterviewd heb, hebben een onvergetelijke indruk gemaakt. Om te zien hoe mensen met chronische, ongeneeslijke ziekten leven, hoe dapper zij het leven tegemoet gaan, de duur ervan in het ongewisse. En dat zij ondanks alles meedoen aan wetenschappelijk onderzoek, om bij te kunnen dragen aan betere zorg voor anderen die na hen komen. Het is dan ook mijn doel om hun ervaringen zo goed mogelijk te articuleren en ervoor te zorgen dat hun stemmen de zorg van de toekomst kunnen helpen vormgeven.

‍